«لا يحل مال امرى مسلم الا بطيب نفسه»، اسلامى كه مردم را مسلط بر مال خود ميداند: «الناس مسلطون على اموالهم»، هرگز اجازه نميدهد كه حكومت دژخيمان و زورمندان، رسمى باشد، تا بر جان و مال امت بتازند و بر سرنوشت آنان مسلط شوند.

حكومتها و رضايت عمومى

با يك محاسبه اجمالى، كافى است، حكومتهاى زورمداران را غير اصيل بدانيم.

امير مؤمنان (عليه السلام) در نامهاى به معاويه مينويسد: «بر مسلمانان لازم است، آنگاه كه امام آنان درگذشت يا كشته شد، قبل از هر كارى، براى خود پيشوايى برگزينند تا كارهاى آنان را سامان دهد; امامى كه عفيف، دانا، پرهيزكار و آشنا به سنت و موازين قضاوت باشد و حق مظلوم را از ظالم بستاند...»[1].

حسين بن على (عليه السلام) در نامهاى خطاب به مردم كوفه چنين نوشت: «سپاس خداى را كه دشمن ستمگر و معاند را درهم شكست، دشمنى كه بر پشت اين امت سوار شد، حق امت را غصب كرد، خراج و ماليات آنان را به ناحق تصاحب كرد، و بدون رضايت آنان، بر ايشان فرمان راند، نيكان آنان را كشت و بدان را زنده نگه داشت»[2].

امام صادق (عليه السلام) حاكمى را كه با شمشير و تازيانه بر مردم حكومت