گران و مسرفان در آمده است. اينك ما به برخى از آيات اشاره مى كنيم، تا پس از جمع بندى روشن شود كه: تنها كسى ميتواند بر مسلمانان حاكم و مطاع باشد كه از نظر عقيده و عمل، انسانى وارسته، درست انديشه، راست گفتار و نيك رفتار باشد.

1ـ ((وَ لا تُطِيعُوا اَمْرَ الْمُسْرِفِينَ)) (سوره شعراء/151) «از فرمان اسرافكاران پيروى مكنيد».

2ـ ((وَ لا تُطِعِ الْمُكَذِّبِينَ)) (سوره قلم/8) «از دروغگويان اطاعت نكن».

3ـ ((وَ لا تُطِعْ كُلَّ حَلاَّف مَهِين)) (سوره قلم/10) «از افراد پست كه بسيار سوگند ميخورند فرمان مبر».

4ـ ((وَ لا تُطِعْ مَنْ اَغْفَلْنا قَلْبَهُ عَنْ ذِكْرِنا وَ اتَّبَعَ هَواهُ وَ كانَ اَمْرَهُ فُرُطاً))(سوره كهف/28).

«از آن كس كه دلش را از ياد خود غافل ساختهايم، و پيرو هوا و هوس خويش است و تبهكارى ميكند، اطاعت مكن».

5ـ ((يا اَيُّهَا النَّبِىُّ اِتَّقِ اللّهَ وَ لا تُطِعْ الْكافِرِينَ وَ الْمُنافِقِينَ)) (سوره احزاب/1).

«اى پيامبر از (مخالف) خدا بپرهيز و از كافران و منافقان اطاعت نكن».

6ـ ((فَاصْبِرْ لِحُكْمِ رَبِّكَ وَ لا تُطِعْ مِنْهُمْ اثِماً اَوْ كَفُوراً)) (سوره انسان/24).

«در برابر فرمان خدايت با استقامت باش و از هيچ گنهكار و كافرى فرمان مبر».

از جمع بندى اين آيات و امثال آن، با آيه اطاعت از «اولو الامر»، به روشنى ثابت ميشود، تنها اطاعت فرمانرواى عادل واجب است، و تنها رأى او نافذ و قاطع ميباشد، نه هر فرمانروايى.