نيست و برخى، آنها را از موضوعات و مجهولات ميدانند[1].

حديث نخست را «ابو داوود» در سنن خود به سندى كه در پاى نوشت،[2] ملاحظه ميفرماييد، نقل كرده است. در اين سند، سلمة بن دينار، حديث را از عبد اللّه بن عمر نقل ميكند، در صورتى كه ايندو نفر اصلاً يكديگر را ملاقات نكردهاند[3]. قطعاً ميان اين دو، واسطهاى بوده است كه از سند افتاده است و اين قسم از احاديث را «منقطع» مينامند[4]. سلمة در موارد ديگر، از عبداللّه بن عمر با وسائط نقل ميكند. و در مواردى نيز كه نام وسائط را ميبرد، واسطهها قابل اعتماد نيستند[5].

حديث دوم را نيز ابو داوود از سنن خود، به سندى كه در پاورقى مشاهده ميكنيد نقل ميكند.

حكيم [6]بن شريك هذلى بصرى، كه در اين سند آمده است، فرد مجهول و ناشناختهاى است.

اين[7] حديث، در غير صحاح به سندهاى ديگرى نيز نقل شده است كه همگى