سنت، وارد شده باشد و از نقل متونى كه در كتابهاى ديگر وارد شده است خوددارى مى كنيم. كسانى كه بخواهند به اين قسم از متون واقف شوند، به كتابهاى «الموضوعات» ابو الفرج ابن جوزى و «اللئالى المصنوعه» سيوطى مراجعه فرمايند[1].

هر گاه اسناد احاديث صحاح، روشن شد، وضع روايات ديگر خود به خود روشن ميگردد. اينك متونى كه در سنن ابو داوود و سنن ترمذى وارد شده و در جوامع حديثى گرد آمده است:

1ـ «القدرية مجوس هذه الامة، ان مرضوا فلاتعودوهم و ان ماتوا فلاتشهدوهم».

«گروه قدريه مجوسان اين امت ميباشند، اگر بيمار شدند از آنان عيادت نكنيد و اگر مردند، در تشييع جنازه آنان حاضر نشويد».

2ـ «لاتجالسوا اهل القدر و لاتفاتحوهم».

«با گروه قدريه، نشست و بر خاست نكنيد و با آنان به مناظره نپردازيد».

3ـ «صنفان من امتى ليس لهم فى الاسلام نصيب المرجئة و القدرية».

«دو گروه از امت من نصيبى در اسلام ندارند، مرجئه و قدريه».

سخن پيرامون اين احاديث از دو جهت حائز اهميّت است:

الف ـ بررسى سند احاديث و وضع راويان آنها.

ب ـ تبيين مقصود از «قدريه»، بر فرض صحّت احاديث.

از نظر حديث شناسان، هيچ يك از اين سه حديث، صحيح و قابل اعتماد