حديث زير توجه فرماييد كه بخارى آن را در صحيح خود، و احمد در مسند، از ابوهريره، تلميذ كعب، نقل كردهاند.

«كلّ نبيّ يطعن الشيطان فى جنبه باصبعه حين يولد، غير عيسى بن مريم ذهب يطعن فطعن فى الحجاب»[1].

«هنگام تولد هر پيامبرى، شيطان با انگشت خود به پهلوى او ميزند، جز عيسى بن مريم ـ آنگاه كه متولد شد ـ شيطان به سراغ او رفت كه همين كار را انجام دهد، ـ حجابى ميان او و مسيح پديد آمد ـ انگشت شيطان ـ به جاى پهلوى عيسى ـ به حجاب اصابت كرد».

مس شيطان با بدن پيامبران ـ به فرض محال ـ اگر انجام بگيرد، يك مس سادهاى نخواهد بود، بلكه تصرف در نفوس و ارواح آنان است تا زمينه گناه را در آنان فراهم سازد.

در حالى كه قرآن، اين نوع سلطه را نسبت به پيامبران محكوم ميكند و خطاب به شيطان، ميفرمايد:

((اِنَّ عِبادِى لَيْسَ لَكَ عَلَيْهِمْ سُلْطانٌ اِلاَّ مَنْ اِتَّبَعَكَ مِنَ الْغاوِينَ))(سورهحجر/42).

«بر بندگان من سلطه و راهى ندارى مگر بر گروه گمراه».

اتفاقاً خود شيطان بر نوميدى خود از بندگان مخلص خدا تصريح ميكند و قرآن سخن او را چنين نقل ميفرمايد:

((فَبِعِزَّتِكَ لأُغْوِيَنهُمْ اَجْمَعِينَ اِلاَّ عِبادَكَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصِينَ)) (سوره ص/83).

«به عزتت سوگند، همگان را اغوا ميكنم، جز بندگان مخلصت را».