«او از منابع علم و دانش، و از بزرگان علماء اهل كتاب بود، گروهى از تابعان از او نقل حديث كردهاند، و در صحيح بخارى و غيره، از او رواياتى نقل شده است»[1].

او در پوشش «آگاهى از كتب عهدين» خصوصاً «تورات»، توانست عقائد يهود را در ميان مسلمانان، پخش و به عنوان وحى اهلى در عهدين، جا زند، از اين جهت، در روايات او مساله «جسم بودن خدا» و «رؤيت او» كاملاً مشاهده ميشود و اين دو مساله كه بعداً از وى در شمار عقائد الهى حديث در آمد، جزء اساسيترين عقائد او به شمار رفت. هم اكنون انكار رؤيت خدا در آخرت از ديدگاه سلفيها، مايه الحاد و انكار يك اصل ضرورى اسلام است.

كعب و مساله «تجسم خدا»

كعب ميگويد: «خدا به زمين نگريست و گفت من به برخى از نقاط تو گام خواهم نهاد. در اين موقع كوهها اوج گرفتند (كبر ورزيدند)، ولى صخره (بيت المقدس)، اظهار تواضع كرد، خدا گام بر روى آن صخره نهاد، و گفت: اين مقام من، و نقطهاى است كه در آن محشر بر پا ميشود، و جاى بهشت و آتش من است و جايگاه ميزان من است و من پاداش دهنده اطاعت كنندگان هستم»[2].

كعب، در اين گفتار، گذشته از اينكه «جسم بودن خدا» را مطرح ميكند، اصرار بر قداست «صخره» بيت المقدس دارد كه آنجا را مركز همه چيز معرفى كند و