حاكميت قَدَر بر افعال انسان است و يادگار انديشههاى احبار و رهبان ميباشد. به عنوان نمونه كتابهاى زير را مطالعه فرماييد:

1ـ «الاستقامة»، نگارش حشيش اصرم،

2ـ «التوحيد»، نگارش ابن خزيمه،

3ـ «النقض»، نگارش عثمان بن سعيد دارمى،

4ـ «السنة»، نگارش عبداللّه، فرزند احمد بن حنبل.

در همه اين كتابها، اصول اسلام و عقائد اصيل آن، در جسم بودن خدا، جلوس او بر عرش جسمانى كه بالاى آسمانها است، حاكميت تقدير الهى بر تمام جهان و انسان و حتى بر اراده خود خدا، و منزه نبودن پيامبران از خلاف و گناه، خلاصه ميشود. اكنون پس از گذشت چهارده قرن از بعثت پيامبر گرامى، كتابهاى ياد شده، به عنوان باز گشت به اسلام واقعى كه همان اسلام صحابه و تابعان است، تحت شعار «سلفيگرى»، چاپ و منتشر ميشود و «ابن تيميه»، فرياد گر اين باز گشت در تاريكيهاى قرن هشتم، و محمد بن عبد الوهاب، مجدد راه و رسم او است.

اكنون ما برخى از متظاهران به اسلام را كه متأسفانه در دستگاه خلفاء نفوذ مؤثرى داشتند، معرفى مى كنيم و نمونهاى از احاديث آنان را نيز ياد آور ميشويم:

1ـ كعب الاحبار

نام او «كعب»، فرزند «ماتع» و از قبيله «حمير» بود. به قولى، وى در خلافت ابى بكر، اسلام آورد، و به قولى در خلافت عمر. سرانجام از «يمن»، به مدينه منتقل شد و گروهى از صحابه، مانند «ابو هريره» و غيره، از او اخذ حديث كردند. او در زمان خلافت عثمان در گذشت. وى توانست در مدت كمى، افكار مسلمانان «عاصمه» را به خود جلب كند. تا آنجا كه «ذهبى» درباره او ميگويد: