و مصايب، در ناگوارى ها و گرفتارى ها، به سان افراد ديگر تلاش و كوشش مى كنند و براى رفع از اسباب و ابزار عادى آنها استفاده مى كنند و چه بسا به خاطر نارسايى اسباب، تلاش و كوشش آنان به جايى نمى رسد.

مشاهده مى كنيم كه راه و رسم زندگى معصومان، با افراد ديگر، چندان تفاوتى نداشته است يعنى آنان هم مانند ديگران بيمار مى شدند و به داروهاى آن زمان متوسل مى گشتند، و در مسائل اجتماعى و در نبرد و جهاد، از ابزار طبيعى و علوم عادى استفاده مى كردند و گروهى را مثلاً مأمور مى كردند تا جريان ها را به آنان گزارش دهند و... اين همه به خاطر همين است كه استفاده از اسباب غيبى جز در موارد خاصى، صلاح و مجاز نبوده است.

گواه هايى از احاديث اسلامى

عبيداللّه بن ابى رافع كه منشى اميرمؤمنان على(عليه السلام) بود مى گويد:

هنگامى كه امام(عليه السلام) «ابوموسى اشعرى» را براى حكميت در جنگ صفين به «دومة الجندل» فرستاد به او چنين گفت:

«احكم بكتاب اللّه ولا تجاوزه، فلما أدبر قال