مصايب و استقامت و جانبازى آنها در ميدان جهاد، سرمشق پيروان آنان مى باشد، و اگر بنا باشد كه امام يا پيامبر در كش و قوس حوادث، خود را از راه اعجاز و يا دعاى مستجاب و يا آگاهى ماوراء طبيعى، از قلمرو مصايب و گرفتارى ها و حوزه بلاها و بيمارى ها، برهاند، مثلاً به فرزند خود از طريق اعجاز شفا بخشد و يا در بهبود او از دعاى مستجاب و يا آگاهى از غيب استفاده كند ديگر نمى تواند به ديگران توصيه كند كه در مصايب و گرفتارى ها، صابر و بردبار، تسليم و شكيبا باشند، و اگر در ميدان جهاد، يا در طريق شهادت در راه خدا، از اين اسباب بهره گيرد و هر نوع تير بلا را از اصابت به هدف باز دارد، و پيوسته خود و شئون مربوط به خويش را از حوزه گرفتارى بيرون نگهدارد، ديگر نمى تواند مردم را به تحمل بلا و ناراحتى دعوت كند، زيرا فوراً موج اعتراض به او متوجه مى شود و همه مى گويند: آن كس مى تواند ما را به چنين برنامه اى خلاق و سازنده توصيه كند، كه خود نمونه اى از اين صفات برجسته انسانى باشد، كسى كه براى او درد و ناراحتى مفهومى ندارد، در طول زندگى مصايب و گرفتارى را لمس نمى كند، نمى تواند نمونه اخلاق و سرمشق زندگى انسان ها باشد. از اين جهت (و جهات ديگر كه فعلاً مجال بازگو كردن آنها نيست) شخصيت هاى الهى در مشكلات