چهره هايشان بشناسى. آنان را از شيوه گفتارشان مى شناسى. خداوند از اعمال شما آگاه است».

اين آيه به خوبى مى رساند كه راه شناسايى آنان از طريق شيوه گفتار، به روى پيامبر باز بوده و سرانجام به نفاق آنها پى مى برد.

ثالثاً: آگاهى پيامبر و پيشوايان معصوم از هر حادثه و جريانى يك علم فعلى و قهرى نيست، بلكه علم مشيتى است كه اگر بخواهند آگاه مى گردند اگر نخواهند آگاه نمى شوند و در احاديث به اين مطلب تصريح شده است.

فرض كنيد نامه اى در اختيار شما است و در آن، يك رشته مطالب مرموز و پنهان توضيح داده شده است، شما اگر بخواهيد مى توانيد با مراجعه به متن آن، از آنها آگاه گرديد.

علم پيامبر و امام به حكم احاديث[1] مشيتى است، نه فعلى و قهرى، و بسان آگاهى آن فرد از محتويات نامه است كه بدون خواست فعليت پيدا نمى كند. در صورتى كه شرايط ايجاب كند، با يك خواستن از آن آگاه مى گردند و براى اين مطالب در زندگانى پيشوايان شواهدى وجود دارد كه فعلاً مجال بازگويى آنها