طريق وحى و تعليم الهى است.

و گواه روشن ديگر بر اين كه هدف آيه نفى علم ذاتى و بدون تعليم الهى است همان جمله چهارم مى باشد.

(وَما أَنَا إِلاّ نَذيرٌ مُبينٌ).

«من بيم دهنده اى آشكار، بيش نيستم».

يعنى انتظار شما بى جا است كه مى خواهيد من ذاتاً عالم به غيب باشم زيرا من فقط پيامبرم و هرچه را در اختيارم بگذارند، مى دانم و از پيش خود و بدون تعليم الهى چيزى را نمى دانم.

آيه دوم

(قُلْ لا أَقُولُ لَكُمْ عِنْدى خَزائِنُ اللّه وَلا أَعْلَمُ الْغَيْبَ وَلا أَقُول لَكُمْ إِنّى مَلَك إِنْ أَتِّبِعُ إِلاّ ما يُوحى إِلَىّ...).[1]

با توجه به انديشه هاى باطلى كه مشركان درباره پيامبران داشنتد و در ذيل آيه نخست توضيح داده شد هدف اين آيه نيز روشن مى شود، آنها از پيامبر انتظار داشتند كه از پيش خود عالم به غيب باشد و اين آيه در ردّ آنها مى گويد: بدون تعليم الهى از غيب آگاه نيستم، گواه اين مطلب جمله بعد است: