غيب، (به معنى ذاتى و بدون تعليم الهى و يا به صورت تفويض) با آگاه بودن آن حضرت از غيب، به وسيله وحى و تعليم الهى هيچ گونه منافاتى ندارد.

گواه اين مطلب جمله سوم است:

(إِنْ أَتّبعُ إِلاّ ما يُوحى إِلَىّ).

«من تنها پيرو وحى هستم».

زيرا يكى از راه هاى آگاهى از غيب وحى است كه خداوند به وسيله آن پيامبران خود را از يك رشته مطالب پنهانى و به دور از حس، آگاه و مطلع مى سازد.

اگر راستى هدف آيه اين بود كه بگويد پيامبر به هيچوجه از غيب آگاه نيست(حتى به تعليم الهى) پس ميان جمله دوم و سوم يك نوع تناقض و تضاد پديد مى آيد زيرا هرگز صحيح نيست كسى هرگونه علم غيب را به طور مطلق از خود سلب كند وبلافاصله يك قسم آن را براى خود اثبات نمايد.

اگر جمله بعد به صورت استثنا بيان شده بود جا داشت كه بگوييم حكم استثنا را دارد امّا چنان كه مى بينيم به صورت استثنا بيان نشده است و بنابراين واضح است كه هدف جمله پيش نفى يك نوع آگاهى از غيب (آگاهى بدون تعليم الهى) بوده و هدف جمله بعد اثبات نوعى ديگر از آگاهى از غيب، يعنى آگاهى از