از اين جهت بايد در آيه كلمه اى در تقدير بگيريم تا يا از قبيل تشبيه صفت به صفت باشد; مثلاً بگوييم: «كايمان من آمن باللّه» و يا از قبيل تشبيه موصوف به موصوف باشد; مثلاً لفظ اهل، مقدر باشد«أهل سقاية الحاج».

معناى «سقايت» چيست؟

اين واژه در لغت عرب در سه جا به كار برده مى شود:

1. گاهى مقصود از آن معناى مصدرى است; يعنى سيراب كردن و در آيه مورد بحث مقصود همين است.

2. گاهى به ظرفى گفته مى شود كه در آن آب مى خورند، چنان كه در آيه هفتاد سوره يوسف، مقصود همين است.

(وَجَعَلَ السِّقايَةَ فِى رَحْلِ أَخِيهِ).

«پيمانه را در ميان بار برادرش گذارد».

3. بعضى گفته اند: اين كلمه گاهى به معناى حوضى كه آب در آن مى ريزند، به كار مى رود، چنان كه «سقاية العبّاس»، يعنى آن محل معروفى كه آب در آن مى ريختند.

چرا در آيه بيستم، از هجرت نام مى برد؟

در آيه بيستم مى فرمايد:«كسانى كه ايمان آوردند و مهاجرت نمودند و در راه خدا با جان ها و اموال خود جهاد كردند، مقامشان نزد خداوند بزرگ تر است». در اين جا اين سؤال پيش مى آيد كه مسأله هجرت چه ارتباطى به موضوع آيه قبل دارد؟

در اين باره دو وجه مى توان گفت:

1. هجرت در آن روزها مقدمه جهاد بوده و تا كسى به مسلمانان در مدينه نمى پيوست ممكن نبود در راه خدا جهاد نمايد.