2. كسانى اين دو عمل را مساوى مى دانستند و تصور مى كردند كه كار آنان در حال كفر، با كار فرد مؤمن و با ايمان يك سان است و وقتى هم اسلام مى آوردند به سوى مدينه مهاجرت نمى نمودند، از اين نظر در اين آيه، مسأله مهاجرت نيز مطرح گرديده است و اين آيه خود گواه بر اين است كه آيه درباره على(عليه السلام) كه مؤمن و مجاهد بود و عباس و شيبه، كه در دوران كفر، عهده دار منصب هاى سقايت و تعمير مسجدالحرام بودند و پس از اسلام آوردن، مهاجرت نكردند مگر روزى كه ديگر اسلام به مهاجرت آنان نياز نداشت، نازل گرديده است.