على(عليه السلام) در آن ميان فرمود: افتخار من اين است كه پيش از شما به خدا ايمان آورده ام و در راه خدا جهاد كرده ام و وسيله ايمان شما را فراهم نموده ام. آنان براى داورى حضور پيامبر آمدند كه اين آيات براى بيان نظر كلى اسلام در تمام كارها نازل گرديد.

از اين كه در آيه در يك طرف، فقط سقايت و عمارت آمده ونامى از ايمان نبرده است و در طرف ديگر ايمان و جهاد با هم وارد شده است، معلوم مى شود كه سقايت و عمارت آنان در حال كفر بوده است و در حقيقت، آيه بيانگر ارزش كارهاى گروه با ايمان و كفر است، نه اين كه هر دو طرف مؤمن مى باشد، ولى يكى متصدى سقايت و يا عمارت و طرف ديگر مشغول جهاد است. گواه اين گفتار علاوه بر آن چه گفته شد، اين است كه در آخر آيه، اين گروه را «ظالم» خوانده است. قرآن هيچ گاه مرد مؤمن را «ظالم» نمى خواند و هرگاه تصور شود كه مراد از«ظالم» كسانى هستند كه آن دو عمل را بر جهاد ترجيح داده اند، نيز صحيح نيست; زيرا چنين كسانى در نظر اسلام خطاكارند نه اين كه ظالم باشند و غالباً اين عنوان درباره كافران و مشركان به كار مى رود.

سخنى با مؤلف المنار

مفسّر معروف مصرى مؤلّف المنار روى جهاتى از اين شأن نزول سر برتافته و معتقد است مناسب با ظاهر آيه همان روايت نعمان بن بشير است كه مى گويد: روز جمعه در مسجد مدينه بودم كه در ميان اصحاب رسول گفتگو درگرفت. يكى مى گفت: بهترين كار در پيش من پس از ايمان به خدا، همان سقايت حاجيان است. دومى مى گفت: بهترين كار پس از ايمان به خدا، آباد كردن مسجدالحرام است. ديگرى مى گفت: جهاد بر تمام اعمال مقدم است. عمر در ميان