(أَجَعَلْتُمْ سِقَايَةَ الحاجِّ وعِمَارَةَ الْمَسْجِدِ الحَرامِ كَمَنْ آمَنَ بِاللّهِ وَاليَومَ الاخِرِ وَجَاهَدَ فِى سَبيلِ اللّهِ).

«آيا تصور مى نمايند كسى كه در حالت كفر و شرك بدون داشتن ايمان به خدا، حاجيان را سيراب مى كند ومسجدالحرام را تعمير مى كند و هيچ گونه هدف الهى و انگيزه معنوى ندارد، با مردى كه به خدا و روز واپسين ايمان دارد و بر اثر همين ايمان با جان و مال خود در راه خدا، جهاد مى كند يك سان است؟».

نه، البته نه، و به تعبير قرآن:

(لاَ يَسْتَوُونَ عِنْدَ اللّهِ)

«در پيشگاه خدا يك سان نيستند».

گروه نخست بر اثر همين اعمال بى روح، به جهت عدم ايمان به خد، ستمگرانند چنان چه خداوند مى فرمايد:

(وَاللّهُ لا يَهْدِى الْقَوْمَ الظّالِمينَ).

«خداوند ستمگران را هدايت نمى كند».

و ظلم در اين مورد همان شرك است كه در سوره لقمان فرمود:

(إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ).

«بى ايمانى، ستم بزرگى است».

با شأن نزول آيه آشنا شويم

آيه مورد بحث در حقّ حضرت على(عليه السلام)و عبّاس و شيبه نازل گرديده. عبّاس و شيبه بر يكديگر افتخار مى كردند: عبّاس مى گفت: من پاسى از عمر خود را در سقايت حجاج صرف كرده ام و شيبه مى گفت: آباد كردن مسجد برعهده من بوده.