صورت يك اصل ثابت در تمام مراحل تحقق دارد، طبعاً بايد لازم آن كه تأثير و ايجاد است در تمام مراحل به صورت مناسب با خود آن مرتبه، وجود داشته باشد.

ممكن است تصور شود كه تأثير و ايجاد از خواص مرتبه اى از مراتب وجود است كه از آن به «وجوب وجود» تعبير مى كنيم، در اين صورت نمى توان اثر چنين مرتبه اى را در مراتب ضعيف تر جستجو كرد.

ولى اين سخن پندارى بيش نيست، زيرا تشكيل دهنده و مقوم اين مرتبه كه از آن به كمال مطلق تعبير مى كنيم، چيزى جز وجود نيست، بنابراين به هر كجا برويم، خواه در مرتبه كامله و خواه در مرتبه ناقصه، با وجود سر وكار خواهيم داشت وا گر تأثيرى در مرتبه كامل از وجود، ديديم طبعاً اثر مربوط به وجود كامل خواهد بود، و كمال بيانگر مرتبه اى از وجود است، و چيزى جز او نيست و اگر وجود از آن نظر كه وجود است مبدأ اثرى گشت، طبعاً همه آن وجود، ولو به صورت كم رنگ ووابسته بايد مبدأ اثر گردد.

روى اين اصل در حكمت متعاليه ثابت شده است كه صفات كمالى واجب، به نامهاى علم و قدرت وحيات در همه مراحل به تناسب، موجود است و هر كجا پاى وجود در ميان است همه اين صفات به صورت خاصى نمايان مى باشد.

بنابراين كسانى كه بخواهند، تأثير و ايجاد را از آن واجب بدانند و از ديگر مراتب هر نوع تأثير وايجاد را و لو به صورت ظلّى و تبعى، و به شكل وابسته به خدا، سلب كنند، حقيقت وجود را نشناخته و مراتب را به صورت حقايق متباين و هستى هاى جدا از هم و غير متسانخ، انديشيده اند.