1. اصالت از آن وجود است.

2. واقعيت وجود، حقيقت واحده داراى مراتب است.

نمى توان گفت كه اين حقيقت در يك مرحله مؤثر و موجد است، و در مرحله ديگر پيراسته و فاقد هر نوع تأثير مى باشد، زيرا لازمه وحدت و اشتراك در حقيقت، اشتراك در آثار است هر چند، خود اثرها، بسان خود مؤثرها متفاوت مى باشد.

اصل وحدت حقيقت وجود در تمام مراتب «از اصولى است كه تحولات عظيمى در تفكر فلسفى انسانها پديد مى آورد و يكى از آن نتايج اثبات يك سلسله اوصاف و خواص، براى اصل وجود در تمام مراتب است و از اين جهت يادآور شديم كه اگر در مرحله اى (مرتبه وجود واجب) تأثيرى باشد، مراحل ديگر نيز به تناسب مرتبه وجود، از آن بى بهره نخواهد بود.

و براى آشنايى بيشتر با برهان مسأله، يادآور مى شويم كه مسأله ايجاد كه در واجب الوجود مورد پذيرش تمام فرق است در بدو نظر مى تواند مربوط به يكى از امور ياد شده در ذيل باشد:

1. وجود.

2. ماهيت.

3. عدم.

دومى و سومى چيزى نيست كه منشأ اثر در خارج باشد (علاوه بر اين كه در قلمرو هستى واجبى هيچ گونه عدم و ماهيتى راه ندارد) طبعاً مربوط به خود وجود خواهد بود، اگر تأثير از آن خود وجود است فرض اين است كه وجود به