فرامى خوانم.»[1]

نوح (عليه السلام) درفراز نخست، دعوت آشكار خودرا يادآور مى شود، همچنانكه در فراز دوم از دعوت پنهان خود سخن مى گويد وهر دو به فرمان خدا و براى هدايت افراد بوده است.

باتوجه به ا ين حقايق، درصورتى كه قرآن واحاديث ما فوق متواتر، به وجود وحيات چنين رهبرى گواهى مى دهد، وتنها سئوال اين است كه امام بايد هادى ورهبر باشد،پاسخ آن اين است كه چه لزومى دارد شيوه هدايت او عمومى وعلنى و آشكار باشد؟ مگر نه اين است كه هدايت او به فرمان خدا وامر اوست، (يَهْدُونَ بِأمْرِنا) اگر فرمان خدا اين باشد كه مدتى (تا وقتيكه زمينه نهضت وقيام آماده گردد) به فرد سازى گرايد، تا موقعيت جمع سازى فراهم گردد، باز مى توان گفت: اين امام چگونه هادى ورهبر است؟ اگر او درخفا گروهى رابا روشهاى مختلف وباتماسهاى گوناگون به حقيقت وحق دعوت كند وروى افرادى اثر بگذارد، آيا بهوظيفه رهبرى خود درحد امكان عمل نكرده است؟چطور درباره حضرت نوح وپيامبر اسلام اين شيوه كافى است ولى درمورد حضرت ولى عصر (عليه السلام) كفايت نمى كند؟

خلاصه معناى (يَهْدُونَ بِأمْرِنا) اين نيست كه پيوسته هدايت مى كنند، بلكه مفاد آن اين است كه هرطورخدا گفت وظيفه هدايت را انجام مى دهند، چه پنهان وچه آشكار، آرى، ولى زمان از انظار غايب وپنهان است وتبليغات وهدايتها وتصرفهاى اونيز از ديده وانظار پنهان مى باشد، وى تبليغات سرى دارد وفيض وافاده او نيز سرى و نهانى است.

***