شهيد مطهرى در اين زمينه مى‌نويسد:

«تن‌پرورى غير از مسأله رشد دادن و پرورش واقعى نيروهاى جسمانى است، و بلكه اين دو، تا حدّى بر ضدّ يكديگرند؛ يعنى اگر انسان بخواهد جسمش را پرورش دهد، به اين معنى كه بر اساس طبيعت تكميلش كند و سلامتش را حفظ نمايد، بگونه‌اى كه از آسيبها و بيماريها دور بماند وعمرش را طولانى كند، بايد با آن نوع تن پرورى كه نفس‌پرورى و شهوت پرورى است، مبارزه كند.»[1]

تربيت عقلى‌

تربيت عقل عبارت است از: پرورش و شكوفايى استعداد تعقّلِ نهفته در انسان به منظور دستيابى به حقيقت و واقعيّت.

اين نوع تربيت نيز در اسلام مورد توجّه قرار گرفته كه تبيين آن را در چهار محور به بحث مى‌گذاريم:

الف- عقل از ديدگاه اسلام‌

بطور كلّى اسلام براى عقل و تعقّل، ارزش ويژه‌اى در نظر گرفته، تا جايى كه آن را اوّلين مخلوق روحانى‌[2]، فرستاده حقّ‌[3]، دوست پسنديده‌[4]، راهنماى مؤمن‌[5] و ملاك ثواب و عقاب‌[6] معرّفى كرده و با آياتى چون‌ «لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ»[7]، «لَعَلَّكُمْ تَتَفَكَّرُونَ»[8] و «أَ فَلا يَتَدَبَّرُونَ»[9] جايگاه ويژه تعقّل را گوشزد نموده است.

[1] - تعليم و تربيت در اسلام، ص 270- 271.

[2] - امام صادق7: وَ هُوَ اوَّلُ خَلْقٍ خَلَقَهُ مِنَ الرُّوحانِيّينَ( بحارالانوار، ج 1، ص 109، مكتبة الاسلاميه).

[3] - امام على7: الْعَقْلُ رَسُولُ الْحَقِّ( غررالحكم، ج 1، ص 70، دانشگاه تهران).

[4] - امام على7: الْعَقْلُ صَديقٌ مَحْمُودٌ( همان، ج 2، ص 167).

[5] - امام صادق7: الْعَقْلُ دَليلُ الْمُؤْمِنِ( اصول كافى، ج 1، ص 29، فرهنگ اهل بيت).

[6] - امام صادق7: انَّ الثَّوابَ عَلى قَدْرِ الْعَقْلِ( بحارالانوار، ج 1، ص 84).

[7] - بقره( 2)، آيه 73.

[8] - همان، آيه 266.

[9] - محمّد( 47)، آيه 24.