دليل عقل‌پسند ديگر اين است كه انسان در ميان پديده‌ها از اهميت ويژه‌اى برخوردار است، بگونه‌اى كه آفرينش همه آفريده‌هاى زمين و آسمان به خاطر او انجام گرفته است:

«وَ سَخَّرَ لَكُمْ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ»[1]

آنچه در آسمانها و زمين است را، رام شما ساخت.

حال، چگونه ممكن است انسان با چنين ويژگى، بى‌هدف و مهمل آفريده شود؟

بطور قطع، هيچ عاقلى، اين مطلب را نمى‌پذيرد.

ج- نتيجه بحث‌

با توجه به آنچه گذشت، به اين نتيجه مى‌رسيم كه دو كار براى انسان ممنوع است:

الف- نيرو و استعدادهاى بالفعل و بالقوّه خود را به بازى بگيرد، يا آنها را مهمل بگذارد يا در مسيرى انحرافى و زيانبار به كار گيرد.

ب- چنين برخوردى را با پديده‌هاى پيرامون خويش انجام دهد.

براى گريز از چنين خسارتى، ضرورى است كه انسان در پرتو تعليم مفيد و تربيت صحيح راه را از چاه بازشناسد و سره را از ناسره تشخيص دهد و در بستر هدف آفرينش قرار گيرد و بداند كه: «هدف آفرينش ما، تكامل وجود و هستى ما در سايه تعليم و تربيت و پرورش ارزشهاى انسانى است».[2] به فرموده شهيد مطهرى:

«انسان براى رسيدن به سعادت، آفريده شده است و خداوند هم از خلقت انسان، غرضى ندارد و سودى نمى‌خواهد ببرد و انسان را آفريده است كه به سعادت برسد.»[3]

اصل تركيب انسان از جسم و روح‌

آيا انسان يك موجود خاكى است؟ روح انسان چگونه پديده‌اى است؟ رابطه روح و

[1] - جاثيه( 45)، آيه 13.

[2] - معمّاى هستى، ناصر مكارم شيرازى، ص 204.

[3] - تكامل اجتماعى انسان، مرتضى مطهرى، ص 72.