اثبات كرديم، ولى به خاطر اهميّت و محورى بودن انسان، در اينجا دو دليل ويژه بر هدفدارى حيات آدمى، از قرآن و برهان، اقامه مى‌كنيم:

1- دليل نقلى:

آيات متعددى از قرآن مجيد، «هدفدار» بودن زندگى انسان را تبيين كرده است كه به عنوان نمونه به دو آيه اشاره مى‌كنيم:

«وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ»[1]

و جنّ و انس را جز براى پرستش خود، نيافريدم.

«أَ فَحَسِبْتُمْ أَنَّما خَلَقْناكُمْ عَبَثاً وَ أَنَّكُمْ إِلَيْنا لا تُرْجَعُونَ»[2]

آيا پنداريد شما را بيهوده آفريده‌ايم و شما به سوى ما بازگردانده نمى‌شويد؟

هشام بن حكم مى‌گويد: شخص كافرى از حضرت صادق 7 پرسيد: بااينكه خداوند نيازى به مردم ندارد و مجبور به خلقت آنها هم نيست، چرا آنها را آفريده است؟

امام پاسخ داد:

«خَلَقَهُمْ لِاظْهارِ حِكْمَتِهِ وَ انْفاذِ عِلْمِهِ وَ امْضاءِ تَدْبيرِهِ»[3]

آنان را آفريد تا حكمتش را نمايان سازد و دانشش را به جريان اندازد و برنامه خويش را عملى كند.

2- دليل عقلى:

هر انسان عاقلى با اندك تأملى در افكار و كردار خويش و ديگران، به آسانى درمى‌يابد كه كاويدنش براى يافتن، و رفتنش براى رسيدن، و حركتش به سوى مقصد است و .... به گفته شهيد مطهّرى:

انسان در كارهاى عقلانى ومنطقى خود، هدف و غرضى دارد و در برابر هر «چرا» يك «براى» دارد و اگرانسان، كارى كه‌انجام دهد، در مقابلِ «چرا»، «براى» نداشته‌باشد، آن‌كار، لغو و عبث و بيهوده وپوچ مى‌شود. حكمااثبات كرده‌اند عبث واقعى (كه كار انسان عارى‌از هرگونه غرض و غايتى باشد) هيچ گاه از انسان صادر نمى‌شود و محال است كه صادر بشود ....»[4]

[1] - ذاريات( 51)، آيه 56.

[2] - مؤمنون( 23)، آيه 115.

[3] - بحارالانوار، ج 5، ص 317.

[4] - عدل الهى، مرتضى مطهرى، ص 18.