ما آسمانها و زمين و آنچه را ميان آنهاست، بازيگرانه نيافريديم، آنها را جز بحق نيافريديم، ولى بيشتر آنها نمى‌دانند.

و از زبان مؤمنان خردمند، چنين مى‌گويد:

«رَبَّنا ما خَلَقْتَ هذا باطِلًا»[1]

پروردگارا اين (آسمان و زمين) را بيهوده نيافريدى.

«رَبُّنَا الَّذِي أَعْطى‌ كُلَّ شَيْ‌ءٍ خَلْقَهُ ثُمَّ هَدى‌»[2]

پروردگار ما كسى است كه به همه چيز، آفرينش داده، سپس هدايتش كرده است.

شهيد مطهرى در اين باره مى‌نويسد:

«جهان ما جهان هدفدار است؛ يعنى در درون موجودات، كششى به سوى هدف كمالى‌شان موجود است و «هدفدارى» همان هدايت الهى است.»[3]

بنابراين، جهان هستى از دنياى شگفت‌انگيز اتمها گرفته تا زندگى مرموز جانداران دريا و خشكى و سپر سرسام آور كرات آسمانى و ... همه و همه در بستر تكامل، به سوى هدف پيش مى‌روند و پديده‌اى بدون هدف، آفريده نشده است.

عقل سليم نيز در اين باره چنين نظر مى‌دهد: خداوندِ هستى آفرين، حكيم و داناى مطلق است كه هيچ‌گونه بيهوده‌كارى و مهمل‌آفرينى به آستان مقدسش راه ندارد، پس هر چه او آفريده از روى دانش و حكمت‌است و آفرينشى چنين، هرگز لغو و بيهوده‌نيست و به‌گفته شهيدمطهرى:

«جهان از يك مشيّت حكيمانه پديد آمده است و نظام هستى بر اساس خير و جود و رحمت و رسانيدن موجودات به كمالات شايسته آنها استوار است.»[4]

ب- هدفدارى حيات انسان‌

انسان يكى از پديده‌هاى جهان آفرينش است كه هدفدار بودن آنها را در بخش پيش‌

[1] - آل عمران( 3)، آيه 191.

[2] - طه‌( 20)، آيه 50.

[3] - مجموعه آثار، شهيد مرتضى مطهرى، ج 2، ص 156، صدرا.

[4] - همان، ص 83.