آنها در آيه 157 از سوره اعراف اشاره شده است بااين حال، وقتى از ميان همه رسالتهاى آن حضرت، تزكيه و تعليم در قرآن مورد تأكيد قرار مى‌گيرد و نه يكبار كه چهار بار به آن اشاره مى‌شود، اين خود بهترين و گوياترين دليل بر اهميت اين دو رسالت مهمّ پيامبر است.

رسول خدا 6، خود را تربيت شده پروردگار دانسته، مى‌فرمايد:

«أَدَّ بَنى رَبّى‌ فَأَحْسَنَ تَأْديبى‌»[1]

پروردگارم مرا تربيت كرده است و چه نيكو تربيتى.

در سخنى ديگر، رسالت خويش را تربيت انسانها و آراستن آنان به زيور فضايل اخلاقى و معنوى قلمداد كرده، مى‌فرمايد:

«إِنَّما بُعِثْتُ لِأُتَمِّمَ مَكارِمَ الْأَخْلاقِ»[2]

من فقط براى تكميل (و پرورش) مكارم اخلاقى برانگيخته شده‌ام.

هنگامى كه آن حضرت، مَعاذبن جبل را به سوى مردم يمن فرستاد، خطاب به او فرمود:

«عَلِّمْهُمْ كِتابَ اللَّهِ وَ أَحْسِنْ أَدَبَهُمْ عَلَى الْاخْلاقِ الصَّالِحَةِ»[3]

كتاب خدا را به آنان بياموز و تربيتشان را با اخلاق پسنديده، نيكو گردان.

على 7، ادب و تربيت صحيح را نيكوترين صفت انسان معرفى مى‌كند:

«الْأَدَبُ أَحْسَنُ سَجِيَّةٍ»[4]

ادب، بهترين خصلت (براى انسان) است.

در جاى ديگر، نياز انسان به آن را همانند نياز زراعت به آب باران دانسته، فرمود:

«انَّ لِذَوِى الْعُقُولِ مِنَ الْحاجَةِ إِلَى الْأَدَبِ كَما يَظْمَأُ الزَّرْعُ إِلَى الْمَطَرِ»[5]

نياز صاحبان عقل (انسانها) به ادب همانند نياز زراعت به باران است.

[1] - ميزان الحكمة، ج 1، ص 78.

[2] - همان، ج 3، ص 149.

[3] - تحف العقول، ص 25، چاپ نشر اسلامى.

[4] - شرح غرر الحكم، ج 1، ص 239.

[5] - ميزان الحكمه، ج 1، ص 69.