«اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِي خَلَقَ»[1]

بخوان به نام پروردگارت كه آفريد.

قرآن كريم در نخستين سوره خود، صفت «ربوبيّت» خداوند را مورد اشاره قرار داده، مى‌فرمايد:

«الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ»[2]

حمد و سپاس، مخصوص پروردگار جهانيان است.

امام خمينى (قدس سره) در توضيح اين آيه مى‌فرمايد:

«شما در قرآن كريم در اوّل سوره قرآن كريم مى‌خوانيد كه‌ «الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ»، كلمه ربوبيت را و مبدأ تربيت را در اوّل قرآن طرح مى‌كند و ما را مكلف فرموده‌اند كه در هر شبانه‌روز، چندين مرتبه اين را در ركعات نماز بخوانيم و توجه داشته باشيم به اينكه مسأله تربيت و ربوبيت كه درجه اعلاى آن مخصوص به خداى تبارك و تعالى است و دنبال آن منعكس مى‌شود در انبياء عظام و به وسيله آنها به ساير انسانها، اين در آن پايه از اهميت بوده است كه دنبال‌ «لِلَّهِ»، «رَبِّ الْعالَمِينَ» مربّى عالمين آمده است.»[3]

در آيه‌اى ديگر، تنها راه سعادت و خوشبختى بشر را تربيت صحيح و تزكيه درون از رذايل‌اخلاقى معرفى كرده و نتيجه بى‌توجهى به اين مهم را هلاكت و بدبختى حتمى مى‌داند:

«قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاها وَ قَدْ خابَ مَنْ دَسَّاها»[4]

هر كه نفس خويش را پاك گردانيد، رستگار شد و هر كه در پليدى‌اش كوشيد زيانكار گشت.

از اينها گذشته، چنان كه در درسهاى پيش گفته شد، قرآن كريم در چهار مورد تزكيه و تعليم را در كنار هم ذكركرده‌[5] و آن را از مهمترين وظايف پيامبر 6 دانسته است.

اين در حالى است كه پيامبر 6 رسالتهاى گوناگونى بر عهده داشته و به برخى از

[1] - علق( 96)، آيه 1.

[2] - حمد( 1)، آيه 2.

[3] - صحيفه نور، ج 14، ص 103.

[4] - شمس( 91)، آيات 9- 10.

[5] - بقره( 2)، آيات 129 و 151؛ آل عمران( 3)، آيه 164؛ جمعه( 62)، آيه 2.