«شما در قرآن كريم در اوّل سوره قرآن كريم مىخوانيد كه «الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ»،
كلمه ربوبيت را و مبدأ تربيت را در اوّل قرآن طرح مىكند و ما را مكلف فرمودهاند
كه در هر شبانهروز، چندين مرتبه اين را در ركعات نماز بخوانيم و توجه داشته باشيم
به اينكه مسأله تربيت و ربوبيت كه درجه اعلاى آن مخصوص به خداى تبارك و تعالى است
و دنبال آن منعكس مىشود در انبياء عظام و به وسيله آنها به ساير انسانها، اين در
آن پايه از اهميت بوده است كه دنبال «لِلَّهِ»، «رَبِّ
الْعالَمِينَ» مربّى عالمين آمده است.»[3]
در آيهاى ديگر، تنها راه سعادت و خوشبختى بشر را تربيت صحيح و تزكيه
درون از رذايلاخلاقى معرفى كرده و نتيجه بىتوجهى به اين مهم را هلاكت و بدبختى
حتمى مىداند:
هر كه نفس خويش را پاك گردانيد، رستگار شد و هر كه در پليدىاش كوشيد
زيانكار گشت.
از اينها گذشته، چنان كه در درسهاى پيش گفته شد، قرآن كريم در چهار
مورد تزكيه و تعليم را در كنار هم ذكركرده[5]
و آن را از مهمترين وظايف پيامبر 6 دانسته است.
اين در حالى است كه پيامبر 6 رسالتهاى گوناگونى بر عهده داشته و به
برخى از