«كسى كه فرزند خود را ببوسد، خداوند برايش حسنه مى‌نويسد.»[1]

در مقابل درباره فردى كه خدمت آن حضرت رسيده بود و اظهار مى‌كرد كه هرگز فرزند خود را نبوسيده است، فرمود:

«او اهل جهنّم است.»[2]

همچنين آن حضرت روزى امام حسن و امام حسين 8 را مى‌بوسيد. در آن هنگام يكى از حاضران به نام اقرع بن حابس گفت: من ده فرزند دارم و تا به حال هيچ كدام را نبوسيده‌ام. رسول خدا پس از شنيدن اين مطلب فرمود:

«مَنْ لايَرْحَمْ لا يُرْحَمْ»[3]

كسى كه به ديگران محبّت نكند، به او نيز محبت نمى‌شود.

* اعتدال در محبّت‌

با وجود سفارشهاى مؤكد پيشوايان اسلام مبنى بر ابراز محبّت نسبت به فرزندان، آن بزرگواران در برخى از احاديث خود خطرات افراط در اين باره را نيز يادآور شده ما را از زياده‌روى در ابراز محبت و علاقه به فرزندان، منع كرده‌اند؛ زيرا محبّت بيش از اندازه، مانع ايجاد اعتماد به نفس فرزند مى‌شود و درنتيجه او توانايى تحمّل و مقابله با مشكلات زندگى و محروميتها و پذيرش مسؤوليتهاى اجتماعى را نخواهد داشت، چنان كه شخصى كه مورد بى‌مهرى واقع شود، از رشد كافى و شخصيتى سالم بى‌بهره مى‌ماند؛ زيرا او نسبت به خود احساس ناامنى، ترس و بى‌اعتمادى مى‌كند و بتدريج حسادت، كينه و ناتوانى در ابراز محبّت و ضعف پذيرش آن در او ايجاد مى‌گردد.

بنابراين، محبّت و نوازش پدر و مادر نقش سازنداى دارد، به شرطى كه با مصلحت‌انديشى و ايجاد انضباط در كودك همراه باشد، وگرنه عاملى است براى تخريب شخصيت افراد و ايجاد ناهنجاريهاى اجتماعى. در اين راستا حضرت على 7 مى‌فرمود:

[1] - وسائل الشيعه، ج 15، ص 202.

[2] - همان.

[3] - همان.