واقعيتى است كه اسلام بدان توجه داشته و هشدار داده است كه مربيان جامعه- از جمله پدر و مادر- آينده سازان را از نقاط مثبت محيط بهره‌مند و از نقاط ضعف آن، دور سازند.

رسول خدا 6 مى‌فرمود:

«كُلُّ مَوْلُودٍ يُولَدُ عَلَى الْفِطْرَةِ حَتَّى يَكُونَ ابَواهُ يُهَوِّدانِهِ اوْ يُنَصِّرانِهِ»[1]

هر نوزادى بر فطرت (توحيدى) متولد مى‌شود، تا اينكه پدر و مادرش او را يهودى يا مسيحى مى‌كنند.

امام خمينى در شرح اين حديث مى‌فرمايد:

«... همان فطرت انسانيت، فطرت صراط مستقيم، فطرت اسلام، فطرت توحيد است، و اين تربيتهاست كه يا همين فطرت را شكوفا مى‌كنند يا جلوى شكوفايى فطرت را مى‌گيرند.»[2]

اين حديث پيامبر 6، يكى از احاديث بيشمارى است كه پيرامون اين موضوع پراهميت، صادر شده و همه جزئيات سالم‌سازى محيط خانواده و پالايش آن از آلودگيها را ترسيم كرده است كه بخش كوچكى از آن را تا انتهاى درس ملاحظه خواهيم كرد.

* محبّت در خانواده‌

محبّت در خانواده از امورى است كه نقش مؤثرى در تربيت و تكامل شخصيت فرد ايفا مى‌كند. فرزند بايد در خانواده مورد مهر و محبّت قرار گيرد تا آمادگى لازم را جهت اداره زندگى آينده خود پيدا كند و از پديدار شدن عقده‌هاى مختلف در او جلوگيرى شود. پيامبر اسلام 6 در اين باره مسلمانان را به مهرورزى نسبت به كودكان خود دستور مى‌دهد و مى‌فرمايد:

«احِبُّوا الصِّبْيانَ وَ ارْحَمُوهُمْ ...»[3]

به كودكان محبت كنيد و آنها را مورد ملاطفت قرار دهيد.

پيامبر اكرم 6 درباره ضرورت و اهميت وجود محبت در خانواده فرمود:

[1] - سفينة البحار، ج، ص 372.

[2] - فرهنگ تعليم و تربيت، دفتر 22، ص 372، انتشارات امير كبير.

[3] - وسائل الشيعه، ج 15، ص 201.