اِنَّمٰا يَفْتَرِى الْكَذِبَ الَّذيٖنَ لاٰ يُؤْمِنُونَ بِٰايٰاتِ اللّٰهِ وَ اولٰئِكَ هُمُ الْكٰاذِبُونَ. [1]

تنها كسانى افتراى دروغ مى‌بندند كه به آيات خدا ايمان نياورده‌اند و آنان همان دروغگويان‌اند.

امام على(ع) دامان پاك مؤمن را از افترا بستن به ديگران منزه دانسته و فرموده است:

اَلْمُؤْمِنُ لاٰ يَغُشُّ اخٰاهُ وَ لاٰ يَخُونُهُ وَ لاٰ يَخْذُلُهُ وَ لاٰ يَتَّهِمُهُ. [2]

مؤمن به برادر مؤمنش نه كلك مى‌زند، نه خيانت مى‌كند، نه او را تنها مى‌گذارد و نه به او تهمت مى‌زند.

امام كاظم(ع) نيز مى‌فرمايد:

مَلْعُونٌ مَنِ اتَّهَمَ اخٰاهُ. [3]

هر كس به برادرش تهمت بزند، ملعون است.

تهمت به نامسلمانان

در ديدگاه اسلام، اصول اخلاقى هم از جنبۀ مثبت و هم از جنبۀ منفى، بطور مطلق مورد توجه است، به اين بيان كه راستگويى، حسن خلق، سخاوت و ديگر فضايل اخلاقى در همه جا و نسبت به همه كس زيبا و پسنديده است و دروغ، تهمت، سرقت و ديگر رذايل هميشه و نسبت به همه زشت و نكوهيده است. بر اين اساس، تهمت و افترا به همۀ مردم