2. تهمت زننده خود مرتكب كار خلافى شده و براى تبرئۀ خويش، آن را به ديگران نسبت مى‌دهد كه چنين بهتانى از نوع اوّل زشت‌تر است و قرآن مجيد از آن به «گناه آشكار» تعبير مى‌كند:

وَ مَنْ يَكْسِبْ خَطيٖئَةً اوْ اثْماً ثُمَّ يَرْمِ بِهِ بِريٖئاً فَقَدِ احْتَمَلَ بُهْتٰاناً وَ اثْماً مُبيٖناً. [1]

هر كس خطا يا گناهى مرتكب شود، سپس آن را به بى‌گناهى نسبت دهد، بهتان و گناه آشكارى را به گردن گرفته است.

نكوهش و نهى شديد

با توجه به زشتى و سنگينى بهتان و پيامدهاى شوم آن، روشن است كه عقل و شرع به اتفاق، اين پديدۀ ناهنجار اجتماعى را به شدت محكوم و ممنوع كنند و خردمندان را از ارتكاب آن باز دارند:

قرآن مجيد كسانى را كه به خدا افترا مى‌بندند، با وصف «ستمكارترين» توبيخ كرده و فرموده است:

وَ مَنْ اظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرىٰ عَلَى اللّٰهِ كَذِباً اوْ قٰالَ اوحِىَ الَىَّ وَ لَمْ يُوحَ الَيْهِ شَىْءٌ... . [2]

چه كسى ستمكارتر از شخصى است كه بر خدا افتراى دروغ مى‌بندد يا بدون اينكه چيزى به او وحى شود، بگويد، به من وحى شده است؟

همچنين تهمت زننده را عارى از ايمان دانسته و فرموده است: