اعمّ از مسلمان و نامسلمان، خودى و دشمن و... زشت و ممنوع است، چنان‌كه مفسران شأن نزول آيات 105 - 113 سورۀ نساء را چنين بيان كرده‌اند:

مردى سست ايمان به نام بُشر شبانه به خانه مسلمانى دستبرد زد و مقدارى آرد و سلاح موجود در منزل را به سرقت برد و آن را شبانه نزد فردى يهودى به امانت نهاد. از قضا انبان آرد سوراخ بود و از آن ريزش مى‌كرد، همين سبب شد كه صبحگاهان، صاحب منزل ردّپاى دزد را دنبال كند و تا خانۀ آن يهودى برود و ادعا كند كه او انبان آرد و اسلحه را به يغما برده است. يهودى اظهار داشت كه چنين اجناسى در منزل من هست، ولى آنها را بُشر به رسم امانت به اينجا آورده است. خانوادۀ بُشر وقتى از جريان باخبر شدند، نزد پيامبر رفتند و گواهى دادند كه بُشر بى‌گناه است و دزد واقعى، فرد يهودى است. آنگاه آيات ياد شده نازل شد و مسلمانان را از تهمتى كه به يك يهودى زده‌اند، سخت توبيخ كرد و از تكرار چنين كار زشتى برحذر داشت. [1]

پيامدهاى شوم تهمت

نظر به اينكه تهمت زننده هيچ حد و مرزى را نمى‌شناسد و براى اغراض شيطانى خود همه كس را با تير تهمت هدف قرار مى‌دهد،