آنچه قرآن تحت عنوان رهبرى از آن بحث مى‌كند، مافوق رهبرى‌اى است كه بشريت مى‌شناسد. رهبرى‌اى كه بشر مى‌شناسد، از حدود رهبرى در مسائل اجتماعى تجاوز نمى‌كند، ولى منظور قرآن از رهبرى علاوه بر رهبرى اجتماعى، رهبرى معنوى يعنى رهبرى به سوى خدا است و آن خود حساب دقيق و حسّاسى دارد و از رهبرى‌هاى اجتماعى بسى دقيق‌تر است. [1]

از ديدگاه قرآن كريم، بشر بدون دستورات و برنامه‌هاى انبياى‌الهى، منافع و مضارّ حقيقى زندگى خويش را به‌درستى تشخيص نمى‌دهد و ادامۀ زندگى سعادت‌بخش براى او ممكن نيست. از اين‌رو، قرآن كريم هدايت انسان‌ها را منوط به رهبرى انبياى عظام مى‌داند. آيۀ رُسُلاً مُبَشِّرِينَ وَ مُنْذِريٖنَ [2]، بارزترين دليل بر نقش رهبرى پيامبران در زندگى انسان‌ها است.

رهبرى پيامبران، منصب و مقامى الهى و با هدايت خداوند متعال همراه است. در سورۀ انعام پس از ذكر نام تعدادى از پيامبران الهى، خطاب به پيامبر اكرم آمده است:

أُولٰئِكَ الَّذِينَ هَدَى اللّهُ فَبِهُدَاهُمُ اقْتَدِهْ [3]

اينان كسانى هستند كه خدا هدايتشان كرده است. پس، به هدايت آنان اقتدا كن.

از اين‌رو، هادى و رهبر انسان‌ها و جوامع بشرى بايد خودهدايت‌يافته باشند. قرآن كريم با طرح پرسشى اهميت هدايت‌يافتگى رهبران الهى را براى كسب شايستگى هدايت و رهبرى تبيين مى‌كند:

أَفَمَن يَهْدِي إِلَى الْحَقِّ أَحَقُّ أَن يُتَّبَعَ أَمَّنْ لاَ يَهِدِّي إِلَّا أَن يُهْدَىٰ [4]