آيا كسى كه به‌سوى حق رهبرى مى‌كند، سزاوارتر است مورد پيروى قرار گيرد يا كسى كه راه نمى‌يابد مگر آن كه [خود] هدايت شود؟

قرآن كريم در بارۀ حضرت ابراهيم (ع) مى‌فرمايد:

وَإِذِ ابْتَلَىٰ إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَاماً [1]

و چون ابراهيم را پروردگارش با كلماتى بيازمود، و وى آن همه را به انجام رسانيد، [ خدابه او ] فرمود: من تو را پيشواى مردم قرار دادم.

خداوند متعال در اين آيه ضمن اشاره به جايگاه مهم رهبرى‌انسان‌ها، مقام امامت و رهبرى امت را برترين مقامى معرّفى مى‌كند كه انسان ممكن است به آن برسد؛ مقامى برتر از نبوّت و رسالت! اين آيه شأن و منزلت امامت و رهبرى را پس از پيمودن مراحل گوناگون آزمايش‌هاى الهى بيان مى‌كند كه براى هر پيغمبرى ميسور نبوده است. از اين رو، پيامبران بزرگ هم شأن راهنمايى و هدايت و هم شأن رهبرى و امامت را داشتند. [2]

آيات بسيارى به مسألۀ رهبرى و نقش آن در هدايت جامعۀ اسلامى پرداخته است. آيۀ ابلاغ جانشينى براى پيامبر: يٰا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ [3]، آيۀ ولايت: اِنَّمٰا وَلِيُّكُمُ اللّٰهُ وَ رَسُولُهُ [4]و آيۀ اولى‌الامر: أَطيٖعُوا اللّٰهَ وَ أَطيٖعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِى الاَمْرِ مِنْكُمْ [5]، نمونه‌هايى از آيات قرآنى در بارۀ موضوع و مسائل مهم رهبرى است