وى را رهبرى كند، جز از راه شناخت قوانينى كه بر حيات و بر روال زندگى بشر حاكم است، ميسّر نيست. [1]

امامت و رهبرى در فرهنگ تشيّع از چنان اهميتى برخوردار است‌كه در رديف توحيد و نبوت و معاد قرار گرفته است و حتّى كسانى كه نسبت به رهبرى و امامت جامعۀ خويش شناخت كافى نداشته باشند، با انسان‌هاى دوران جاهليّت پيش از بعثت پيامبر (ص) مقايسه شده‌اند. حديث معروف ذيل به همين مضمون اشاره دارد:

مَنْ ماتَ وَ لَمْ يَعْرِفْ اِمٰامَ زَمانِهِ ماتَ مِيتَةً جاهِلِيَّة [2]

كسى كه رهبر و پيشواى دورانش را نشناخته باشد و از دنيا برود، همانند كسى است كه در دوران جاهليت مرده باشد.

بنابراين، اگر در جامعۀ اسلامى رهبر واجد شرايطى كه اسلام‌تعيين كرده است نباشد، جاهليّت پيش از بعثت همچنان باقى است، زيرا نجات انسان‌ها از گمراهى، هدايت آن‌ها به سرچشمۀ كمال و شكوفايى استعدادهاى روحى و معنوى آنان تنها با وجود رهبر و امام ميسّر است.

3. رهبرى در قرآن

قرآن كريم گنجينۀ معارف الهى، كتابِ انسان‌سازى و راهنماى سلوك آدميان به سوى خداوند تبارك و تعالى است. رهبرى انبياى الهى از ديدگاه قرآن كريم، هم مسائل سياسى و اجتماعى و هم امور معنوى بشر را شامل مى‌شود. شهيد مطهرى در اين باره مى‌گويد: