نيز بدون رهبر و پيشوايى كه هدايت آن را بر عهده گيرد، قادر به ادامۀ حيات مطلوب اجتماعى نيست. چنين جامعه‌اى دستخوش تفرقه، نابسامانى، نزاع و جنگ خواهد شد. ابن خلدون در بارۀ اهميت نقش رهبرى در زندگى اجتماعى بشر مى‌نويسد:

اجتماع براى بشر ضرورى است و زندگى و موجوديت انسان به‌حالت انفراد محال مى‌باشد و به سبب برخورد اغراض و مقاصد افراد با يكديگر، «تنازع» نيز از امور اجتناب‌ناپذير اجتماع است؛ چنان‌كه اگر در ميان آنان حاكمى نباشد تا ايشان را از تجاوز به يكديگر منع كند، فرجام كار آنان به چنان هرج و مرجى كشيده مى‌شود كه هلاك بشر و انقراض او را اعلام مى‌دارد. [1]

شهيد مطهرى اهميت رهبرى را در جامعه بر سه اصل استوار مى‌داند:

اهميت فوق‌العادۀ رهبرى بر سه اصل مبتنى است:

اصل اول مربوط است به اهميت انسان و ذخاير و نيروهايى كه در او نهفته است كه معمولاً خود به آن‌ها توجه ندارد و در اسلام به مسألۀ متوجه كردن انسان به خود، به عظمت و شرافت خود و نيروى عظيمى كه در اوست، توجه شده است.

اصل دوم مربوط است به تفاوت انسان و حيوان. انسان با اين كه از جنس حيوان است، از نظر مجهّز بودن به غرايز با حيوان تفاوت دارد؛ حيوانات به يك سلسله غرايز مجهز هستند و نياز چندانى به مديريت و رهبرى از خارج ندارند.

اصل سوم مربوط به قوانين خاص زندگى بشر است. يك سلسله اصول بر رفتار انسان حكومت مى‌كند كه اگر كسى بخواهد بر بشريت مديريت داشته باشد و