اَلَّذيٖنَ ٰامَنُوا وَ عَمِلُوا الصّٰالِحٰاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمٰنُ وُدّاً [1]

كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده‌اند، به‌زودى [خداى] رحمان براى آنان محبتى [در دل‌ها] قرار مى‌دهد.

آنچه در ذيل از عشق رزمندگان به امام بيان مى‌شود، مشاهدات راويان دفاع مقدس و يا همسنگران اين والهان شيدا است كه به صورت‌هاى گوناگون جلوه‌گر شده است:

1-1. نذر براى سلامتى امام

سلامتى، نشاط و طول عمر براى امام، از آرزوها و خواسته‌هاى قلبى دلاورمردان نبرد بود. رزمندگان هيچ‌گاه طاقت شنيدن خبر بيمارى امام را نداشتند و با ديدن و شنيدن اخبار و تصويرهايى كه نشانگر بيمارى ايشان بود، منقلب، و با نذرهايى از خداوند متعال سلامتى و طول عمر امامشان را خواستار مى‌شدند:

از جمله نذرهاى رايج و هميشگى بين بچّه‌ها، نذر فرستادن صلوات به صورت جمعى و فردى براى حفظ سلامتى و بقاى عمر حضرت امام بود، خصوصاً وقتى كه به حضرت امام كسالتى عارض مى‌شد يا بچّه‌ها هاله‌اى از اندوه را در سيماى مباركشان مشاهده مى‌كردند. [2]

از ديگر نذرهاى رايج كه عارى از هرگونه شائبه ريا و خودنمايى‌بود و هيچ‌كس جز برخى از دوستان نزديك متوجه آن نمى‌شد، روزه گرفتن نيروهاى رزمنده و بسيجى براى سلامتى حضرت امام بود: