كسى جز پيام‌دهنده نيست، و محبت به شخص پيام‌آور، طفيلى همين محبت است و بدين معنى اشارت است كلام معجز نبوى: «كسى كه مرا فرمان بَرَد، خداى را فرمان برده است» . دوست داشتن اوليا و علما و مؤمنان نيز همين حكم را داراست، چراكه تمامى اين‌ها از آن جهت محبوب عارفند كه ارتباط و انتسابى به معرفت حق دارند. [1]

امام خمينى نيز در اين‌باره چنين مى‌نگارد:

فطرت همۀ مردم، ثناجو و ستايش‌گوى اويند و از ديگر موجودات‌متنفرند، مگر آن وجودهايى كه به حسب سير در ممالك كمال و شهرهاى عشق، فانى در ذات ذوالجلال شدند كه عشق و محبت به آن‌ها و ثنا و ستايش آن‌ها، عين عشق به حق و ستايش اوست. حب خاصان خدا، حب خداست. [2]

و سرانجام، علامۀ طباطبائى در اين‌باره مى‌نويسد:

حبّ كسى كه حبّش حبّ خدا و پيروى‌اش پيروى خداست، مانندپيغمبر و آل او (ع) و علماى دينى و كتاب خدا و سنت پيغمبر او و هر چيزى كه آدمى را به طور خالصانه به ياد خدا مى‌اندازد، نه شرك است و نه مذموم، بلكه تقرب به حب او و به پيروى‌اش تقرب به خداست. [3]

عشق پاك و مقدّس رزمندگان به امام، عشق و محبتى بود كه خداونددر دل آنان قرار داده بود. به سخن ديگر، اين عشق و محبت دستاورد عمرى سير و سلوك، ايمان، اخلاص و تقواى امام بود، زيرا: