يكى از شهيدان لشكر 27 حضرت رسول نذر كرده بود چهل‌سال‌روزهاى دوشنبه و پنج‌شنبه را براى سلامتى حضرتش روزه بدارد و پيش از شهادت در حالى كه از ناحيۀ فك و پا مورد اصابت گلوله قرار گرفته بود، به نذرش عمل مى‌كرد. [1]

علاقۀ رزمندگان به امام به اندازه‌اى بود كه هيچ‌گاه تصور زندگى بدون وجود شريف ايشان را به ذهن و خيال خويش راه نمى‌دادند و اگر به نهانخانۀ دل آنان راه مى‌يافتى، از ضمير پاكشان خطاب به امام مى‌شنيدى: «سخن اين است كه ما بى‌تو نخواهيم حيات» . [2]از حوادث تأثربار براى فاتحان صحنۀ نبرد، بخشى از پيام امام به مناسبت افتتاح اولين دورۀ مجلس خبرگان رهبرى بود كه ايشان از مرگ و وصيت‌نامۀ سياسى-الهى خويش سخن به ميان آورد:

اين موضوع قرار از بچّه‌ها ربود و همه را گريان ساخت؛ عده‌اى‌نتوانستند تحمل كنند و به بيرون اطاق رفتند، برخى صلوات نذر كردند، بعضى روزه و عده‌اى نيز نذورات ديگر؛ همه براى سلامتى و طول عمر امام. چون اين پيام روز پنج‌شنبه بود، مصادف شد با شب جمعه و قرائت دعاى كميل و همۀ رزمندگان براى‌خواندن دعا و براى طول عمر و سلامتى امام به مسجد شتافتند و گريه‌ها سر دادند. [3]

2-1. اظهار عشق در سخت‌ترين شرايط

1-2-1. در حال مجروحيت

عشق و محبت به امام به گونه‌اى فضاى سينۀ رزمندگان را آكنده‌كرده بود كه خويشتن را در ميان نمى‌ديدند و ذكرشان در سخت‌ترين حالات مجروحيت، ياد امام و سلامتى ايشان بود: