واقعى نيابد، خواه ناخواه به نمونه‌اى بدلى سر مى‌سپارد. از اين‌رو، حضرت على (ع) مى‌فرمايد:

وَ اِنَّ لِكُلِّ مَأمُومٍ اِمٰاماً يَقْتَدىٖ بِهِ وَ يَسْتَضِئُ بِنُورِ عِلْمِهِ [1]

هر پيروى را امامى است كه الگوى خويشش مى‌شناسد و از فروغ دانشش روشنى مى‌يابد.

واژۀ امام در فرهنگ شيعه از قداست و اهميت خاصى برخورداراست كه در جامع‌ترين تعريف اصطلاحى آن آمده است:

اَلاِمٰامَةُ هِىَ الرِّيٰاسَةُ الْعٰامَةُ الاِلٰهِيَّةُ خَلاٰفَةً عَنْ رَسُولِ‌اللّٰهِ فِى أُمُورِ الدِّين وَالدُّنْيٰا بِحَيْثُ يَجِبُ اِتِّبٰاعُهُ عَلىٰ كٰافَّةِ الاُمَّة [2]

امامت رياست گستردۀ الهى براى جانشينى پيامبر نسبت به امور دينى و دنيايى مردم است؛ به‌شكلى كه پيروى او بر همۀ مسلمانان واجب مى‌باشد.

و نيز گفته‌اند:

مراد از امام كسى است كه به نيابت و جانشينى از پيغمبر، مقتدا وپيشواى امت در جميع امور دنيا و دين باشد؛ به‌گونه‌اى كه پيغمبر انجام مى‌داد. [3]

2. اهميت رهبرى

افراد جامعه همانند اعضاى يك پيكرند كه هركدام وظيفۀ خاصى را در جامعۀ انسانى انجام مى‌دهند. همان‌گونه كه اعضاى بدن انسان تحت فرمان يك مركز فرماندهى به نام مغز فعاليت مى‌كنند و بدون آن فلج مى‌شوند، جامعۀ انسانى