روح مقاومت در كالبد رزمندگان تحت امرش مى‌دميد و آنان را به پايدارى وامى‌داشت. او تا آخرين رمقى كه در بدن داشت، به هدايت نيروها مى‌پرداخت. يك‌بار از شدّت گرسنگى و بى‌خوابى بيهوش، و به بهدارى منتقل مى‌شود. زمانى به هوش مى‌آيد كه سُرُم در دستش بود. بى‌درنگ مى‌گويد: حتماً بايد بروم، و مى‌رود! [1]

نمونۀ ديگر، سردار شهيد حسن باقرى است كه وصف مقاومت او را به‌روايت سردار سرلشكر غلامعلى رشيد بيان مى‌كنيم:

عمليّات فتح‌المبين تمام شد. بعد از مدت كمى عمليّات بيت‌المقدّس شروع شد. حسن باقرى فرمانده قرارگاه نصر سپاه و فرمانده هدايت سه تيپ از نيروهاى سپاه بود. در همين حال، در قرارگاه كربلا به‌عنوان مشاور فرمانده كل سپاه با سردار محسن رضايى همكارى مى‌كرد. مرحلۀ اول عمليّات با موفقيت تمام شد. در مرحلۀ دوم يكى از يگان‌هاى تحت امر حسن باقرى، با دو تيپ زرهى و يك تيپ مكانيزۀ دشمن روبه‌رو شد. براى حسن باقرى لحظۀ سختى بود؛ مجبور بود در كم‌ترين وقت تصميم مهمى بگيرد: اين كه نيروهايش عقب‌نشينى كنند يا به آنان دستور مقاومت بدهد! تصميم خودش را گرفت. محكم و بدون ترديد دستور مقاومت داد. به همۀ فرماندهان تحت امرش دستور داد كه آر. پى. جى بردارند و مقاومت كنند. آن‌قدر وضع خراب بود كه نيروها بدون تماس با فرمانده خود، با حسن باقرى تماس مى‌گرفتند. حرف حسن باقرى همان دستور اول بود، مقاومت. نيروها انگار به حرف او ايمان داشتند، چند ساعت مقاومت كردند و بالاخره مقاومت آنان نتيجه داد. چند