شهيد حاج احمد عراقى، مسؤول اطلاعات لشكر سيدالشهدا، در بارۀ مقاومت و تلاش خستگى‌ناپذير نيروهاى واحد اطلاعات مى‌گويد:

در همين عمليّات كربلاى 5، بسيارى از بچّه‌هاى واحد اطلاعات-عمليّات سه يا چهار روز پلك روى هم نگذاشتند. يادم هست يك شب در حين همين عمليّات، يكى از نيروهايمان را ديدم گوشه‌اى بيهوش و بى‌حركت افتاده بود. فكر كردم شهيد شده است. با يكى از بچّه‌هاى ديگر دست و پاى او را گرفتيم تا به پشت جبهه منتقل كنيم و هنگامى كه او را در جايى بر زمين گذاشتيم، ديديم تكان مى‌خورد و تازه فهميديم كه او شهيد نشده بلكه به‌حدّى خسته بوده كه ديگر متوجه اطراف خود نبوده است، چراكه آن برادر چهار شبانه‌روز مداوم، قبل و بعد از شروع عمليّات، در تلاش بوده و در همۀ اين مدت خواب را بر خود حرام كرده بود. [1]

هر چند صفت صبر و استقامت در بيشتر رزمندگان تجلى داشت، امّا برخى صبورتر و مقاوم‌تر بودند. اينان افزون بر مقاومت و پايدارى كم‌نظير خويش، اسوه و مقتداى استقامت ديگران نيز بودند و بدين لحاظ، نقش و سهم بيشترى در پيروزى داشتند. در اين‌جا به نمونه‌هايى از اين اسوه‌ها كه مزد پايدارى خويش يعنى شهادت را از خداوند متعال گرفتند، اشاره مى‌كنيم. در اين نمونه‌ها به‌وضوح تأثير صبر و استقامت در تحصيل پيروزى مشهود است.

شهيد حاج ابراهيم همّت، فرمانده لشكر 27 محمّد رسول‌اللّه، در عمليّات خيبر روزهاى متوالى بدون استراحت و تغذيۀ كافى مشغول نبرد بود. مقاومت مثال‌زدنى وى در جزاير مجنون در زير بمباران‌هاى شديد دشمن،