در اين خاطره ملاحظه كرديم كه شهيد بابايى چگونه با ايثارگرى و خطرپذيرى، محاصرۀ دشمن را درهم مى‌شكند و گرۀ كور عمليّات را با سرپنجۀ ايثار خويش مى‌گشايد و دشمن را در حيله و تدبيرش ناكام مى‌گذارد.

نمونۀ ديگرِ اين نوع ايثارگرى را مى‌توان در كسانى يافت كه در شرايطى ويژه از جسم خود پلى مى‌ساختند تا همرزمانشان از روى آن عبور كنند و مانع سيم‌خاردار را پشت‌سر گذارند. اينان مى‌ديدند كه اگر درنگ كنند تا مانع با شيوه‌هاى عادى از ميان برداشته شود، تيربارهاى دشمن يك گردان را زمين‌گير و بسيارى را تلف خواهد نمود. گاه وسايل بريدن سيم‌خاردار از بين مى‌رفت و يا محاسبه‌هاى نخستين اشتباه از آب درمى‌آمد. در اين‌جا نيز يگانه شيوه‌اى كه عمليّات را پيش مى‌برد و جان رزمندگان را نجات مى‌داد، راهى بود كه ايثارگران برمى‌گزيدند. در خاطره‌اى از عمليّات كربلاى 4 آمده است:

از نيروهاى تخريب بوديم و آموزش غوّاصى مى‌ديديم. هدف ما از اين آموزش آمادگى براى گذشتن از اروند و شكستن خط دشمن در جزيرۀ بلجانيه بود. در عمليّات كربلاى 4 به‌اتفاق گردان حضرت يونس وارد رودخانه شديم و بدون سروصدا عرض رودخانه را گذرانده و به جزيره رسيديم. دشمن هنوز از وجود ما مطّلع نشده بود. به اولين موانع كه سيم خاردار بود، رسيديم. به‌اتفاق تخريب‌چى ديگرى با قيچى مخصوص سيم خاردار را قطع كرديم. دو حلقه ديگر هم بود كه مى‌بايست قطع شود. سراغ بعدى كه رفتيم، ناگهان تيربار دشمن روشن شد و به‌طرف نيروها شليك كرد. تعدادى از بچّه‌ها زخمى شدند. فرصتى براى قطع كردن سيم خاردار باقى نمانده بود. اگر مى‌خواستيم آن‌ها را قطع كنيم، تلفات زيادى مى‌داديم. راه برگشتى هم نداشتيم، بايد خط شكسته مى‌شد. در آن لحظه يكى از برادران با شجاعتى وصف‌ناشدنى، خود را روى دو