قرآن او را در ملأعام تنبيه كنند. همۀ برادران جمع شدند و اعتراض كردند. امّا نگهبان‌هاى عراقى بدون توجه به اعتراض بچّه‌ها، ضربات سنگين خود را بر بدن نحيف و رنجور او فرود مى‌آوردند. در همين هنگام، بسيجى نوجوانى پيش رفت و گفت: به‌جاى اين پيرمرد مرا بزنيد. از اين گفتۀ او همۀ عراقى‌ها تعجب كردند و يكى از آن‌ها گفت: خوب بيا جلو! نوجوان بسيجى دليرانه به استقبال ضرب و شتم عراقى‌ها رفت، امّا پيرمرد برخاست و گفت: نه، شما نمى‌توانيد اين پسربچّۀ مظلوم را بزنيد؛ شما بايد مرا بزنيد. نگهبانان عراقى كمى مردّد ماندند و سپس از شدت ناراحتى، هردو را زدند. مشاهدۀ اين قبيل صحنه‌ها براى ما در عين رنج‌آور بودن، افتخارآفرين نيز بود، زيرا ايثار بسيجى‌هاى ايرانى را در برابر دشمن بعثى به منصّۀ ظهور مى‌رساند. [1]

5-2. ايثار در خطرپذيرى

گاه در ميدان نبرد و در بحبوحۀ عمليّات موانع و گره‌هاى كورى پيش مى‌آمد كه اگر برطرف و حل نمى‌شد، عمليّات با خطر شكست روبه رو مى‌گشت و يا جان بسيارى در معرض نابودى قرار مى‌گرفت. تنها راه‌حلّى كه در اين لحظه‌هاى حساس و تعيين‌كننده فراروى رزمندگان قرار داشت، ايثار و ازخود گذشتگى بود. در اين هنگامه، گوهر ايثار و فداكارى رخ مى‌نمود و پيرامون خود را تابناك مى‌كرد. ممكن است براى برخى اين‌گونه ايثارگرى‌ها شگفت و حتى افسانه جلوه كند، امّا حقيقت اين است كه اين‌ها بر صحيفۀ دفاع مقدّس نقش بسته است. در خاطره‌اى در بارۀ امير سرلشكر شهيد عباس بابايى مى‌خوانيم:

در يكى از پايگاه‌هاى هوايى جنوب بوديم كه آقاى محسن رضايى، فرمانده