در اوان خردسالى‌اش دشمن را 35 روز پشت ديوارهاى خرمشهر-كه تنها، چند ساعت براى فتحش پيش‌بينى كرده بود-نگاه داشت. همين كافى بود تا او را متقاعد سازد كه در محاسباتش دچار اشتباهى بزرگ شده است. اين خردسال آن‌گاه كه رشد و استحكام يافت و روى پاى خود ايستاد، دشمن را زبونانه و سرافكنده از سرزمين‌ها و شهرهاى اشغالى بيرون راند و در خاكش تعقيب كرد.

به‌راستى چرا دشمن نتوانست ظهور اين حماسه را پيش‌بينى كند؟ بى‌گمان، عوامل به وجودآورندۀ آن را در محاسبه‌هاى خود منظور نكرده بود. به سخن ديگر، دشمن از عواملى غفلت ورزيد كه تمامى فرعونيان و نمروديان تاريخ آن‌ها را در برابر پيامبران الهى و شايستگان و برگزيدگان، و مشركان در جنگ‌هاى بدر و احزاب و فتح مكه در برابر مسلمانان ناديده انگاشتند. اين عوامل ناپيدا از ديد دشمن، موازنۀ قدرت را كه در ظاهر به نفع او بود، برهم زد و او را پس از هشت سال نبرد ناكام گذاشت. امام خمينى (ره) در اين‌باره مى‌فرمايد:

آن‌ها حساب همه چيز را مى‌كردند الاّ يك حساب و آن حساب «معنويت» [بود]. . . حساب عشاير را كرده بودند، حساب روحانيون را هم كرده بودند، حساب ارتش را هم بعد كرده بودند، حساب قواى نظامى و انتظامى را هم كرده بودند، حساب پاسدارها را هم كرده بودند، لكن يك حساب را نكرده بودند و آن حساب «معنويت» بود. آن‌ها توجّه به اين نداشتند كه ملّت همه با هم علاقه به خدا دارند و علاقه به اسلام. [1]

حضرت آيةاللّه خامنه‌اى نيز در اين‌باره فرموده است:

اين كه دشمنان خدا-امريكا و استكبار و در برهه‌اى شرق و غرب با هم و