ظاهرى به سود او بود. دشمن افزون بر اين كه شرايط داخلى ايران را براى تهاجم مناسب مى‌ديد، شرايط منطقه‌اى و بين‌المللى را نيز براى آغاز جنگ فراهم مى‌يافت. سكوت‌هاى معنادار مجامع بين‌المللى، حمايت‌هاى سياسى، تبليغاتى و نظامى قدرت‌هاى جهانى و حمايت‌هاى سياسى و مالى عمدۀ كشورهاى منطقه كه از آغاز جنگ تا پايان آن ادامه يافت، گواهانى صادق بر اين مدعايند. دشمن افزون بر اين‌ها، خود را داراى ارتشى قوى، آموزش‌ديده و مجهّز به اسلحه و تجهيزات پيشرفته مى‌ديد كه از نظر كمّى نيز بر نيروها، اسلحه و تجهيزات ايران برترى داشت. همۀ اين شرايط دست به دست هم داد تا دشمن برنده و بازندۀ جنگ را از پيش تعيين كند و خود را فاتح بى‌چون و چراى كارزار بداند.

طوفان جنگ در 31 شهريور 59 از هوا، دريا و زمين وزيدن گرفت ومرزهاى طولانى ايران را درنورديد و ماشين جنگى عراق به اميد فتحى چندروزه به راه افتاد. ايران در ساعت‌هاى نخستين سردرگم بود و به‌درستى نمى‌دانست چه حادثه‌اى و با چه گستره‌اى رخ داده است. دشمن نيز سرمست از پيشروى در خاك ايران در انتظار پيروزى نهايى و دستيابى به اهداف از پيش تعيين‌شده، لحظه‌شمارى مى‌كرد.

همچنان كه تهاجم ابعاد تازه‌اى مى‌يافت، در اين سوى نبرد حماسه‌اى آرام‌آرام در حال تولّد بود؛ حماسه‌اى برتر و والاتر از همۀ حماسه‌هايى كه ملّت ايران در طول تاريخ خود آفريده بود؛ حماسه‌اى مقدّس و معنوى كه از درون فرهنگى بارور و ريشه‌دار و باورهاى ژرف ملّتى مؤمن سرچشمه مى‌گرفت. اين حماسه كه «دفاع مقدّس» نام گرفت، روزبه‌روز بالنده‌تر و ستبرتر شد و چونان كوهى تنومند و استوار در برابر هجوم دشمن قد علم كرد. اين حماسه