كه فراچنگ آوردنشان رنج و تعبى نمى‌خواهد،بديهى است چنين انسانى فريب ظاهر دنيا را نخورده،دل به آن نمى‌بندد.براى گرفتن رغبت افراد از دنيا لازم است رغبت ديگرى جايگزين آن نمود.آموزه‌هاى اسلام،به ويژه احاديث پيامبر(ص) و امامان (عليهم‌السلام) ره‌آوردهاى فراوانى در اين زمينه دارند.امام پرهيزكاران على عليه‌السلام مى‌فرمايد:« كَيفَ يُزَهِّدُ فِى الدُّنيا مَن لا يَعرِفُ قَدرَ الآخِرَة؛ [1]چگونه به دنيا بى‌رغبت مى‌شود،كسى كه ارزش آخرت را نمى‌شناسد؟!»

انسان فطرتاً خواستار حيات و جاودانگى است.از اين رو،اگر بخواهد دست از دنيا بشويد،بايد به او فهماند كه چه چيزهايى نصيبش خواهد شد.اين امر در سايه شناساندن آخرت و مواهب آن قابل تحقق است.امام على عليه‌السلام پس از معرفى بهشت مى‌فرمايد:

اگر چشم دلت را به آن چه از آن برايت وصف نمودم بدوزى،نفس تو از شهوات و لذايذ بديع دنيا و مناظر زيباى آن روى‌گردان مى‌شود. [2]

اساس بى‌ميلى به دنيا،اشتياق به چيزهايى است كه نزد خداوند وجود دارد.امام زهدورزان، على عليه‌السلام ريشه زهد را چنين مى‌شناساند: أصلُ الزُّهدِ حُسنُ الرَّغبَةِ فيما عِندَ اللّه. [3]ريشۀ زهد رغبت نيكو داشتن است،به آن چه نزد خداوند است.آن چه را كه در يك كلمه مى‌توان براى ايجاد بى‌رغبتى به دنيا در افراد معرفى كرد،«يقين»است.وارستگى از دنيا به ميزان يقين است.امام على عليه‌السلام مى‌فرمايد:زهد ميوۀ يقين است. [4]همو مى‌فرمايد: «أصلُ الزُّهدِ اليَقينُ وَ ثَمَرَتُهُ السَّعادَةِ.» [5]ريشه زهد،يقين است و ثمرۀ آن،خوش‌بختى است.

3-4.پرهيز از ياد دنيا

راهبرد ديگر براى دل كندن از دنيا،تغافل از دنيا و به ياد نياوردن آن است.اگر انسان پيوسته دنيا را در خانۀ ذهن خود ميهمان كند،توان مقاومتش در مقابل زرق و برق و جذبه‌هاى دنيا