كسى كه دشمن را دوست مى‌پندارد به وى علاقه‌مند مى‌گردد و با او پيوند برقرار مى‌سازد.

امام على عليه‌السلام اين واقعيت را چه زيبا ترسيم مى‌كند:

دانا،همان شخص گريزان از دنيا است،نه مشتاق آن.زيرا دانشش او را بر اين راهنمايى كرده كه دنيا سمّى مهلك است.از اين رو،او را به فرار از هلاكت واداشته است. [1]

انسان‌ها به مقدار آگاهى خود از دنيا،دل از آن مى‌بُرند و به اندازۀ نادانى‌شان،به آن دل مى‌بندند.امام به حق ناطق جعفر بن محمد صادق عليه‌السلام مى‌فرمايد:در مناجات خداوند با موسى(ع) آمده است:«...اى موسى،همانا بندگان صالح من،به اندازۀ آگاهى‌شان به دنيا از دنيا بى‌رغبت شدند،و ديگر آفريده‌هاى من به اندازه جهلشان مشتاق دنيا شده‌اند.» [2]

پيامبر گرامى اسلام مى‌فرمايد:«اگر از دنيا آن چه را من مى‌دانم،مى‌دانستيد خودتان را از آن آسوده مى‌كرديد.» [3]امام على عليه‌السلام نيز ميوۀ شناخت دنيا را روى‌گردانى از آن مى‌دانند. [4]حتى شناخت اندكى از دنيا نيز مى‌تواند سبب بى‌اعتنايى بدان باشد. [5]

البته آن چه بسيار مهم است اين است كه شناخت ما از دنيا بايد صحيح و واقع‌بينانه باشد.

دنياشناس بى‌نظير،امام على عليه‌السلام چنين ره مى‌نمايند:هر كس معرفتش درست باشد، جان او و همت او از دنياى فانى روى‌گردان مى‌گردد. [6]شناخت درست از دنيا آن است كه نقصان‌ها و عيب‌هايش را نمايان سازد. [7]نه آن‌كه ظاهر فريبنده‌اش را هويدا سازد.حاصل آنكه اولين گام در فرايند دنياگريزى شناساندن واقعيت دنيا به افراد است.

2-4.شناساندن آخرت

شناخت آخرت نيز در دنياگريزى و پشت پا زدن به مطامع دنيوى نقش مؤثرى دارد.انسانى كه مى‌داند از پس دنيا آخرتى است،كه پايان‌ناپذير و جاودان است؛نعمت‌هاى بى‌شمارى دارد