اما در صورتى كه ضربه زدن به منافع اشغالگران، منفجر كردن اماكن و تأسيسات و بمب‌گذارى در آنها، باعث كشته شدن افراد غير نظامى، زنان، كودكان و سالخوردگان شود، تا وقتى كه ضرورتى ايجاب نكرده جايز نيست؛ زيرا رسول اعظم اسلام (ص) از آن نهى نمود؛ همچنان كه در صحيح جميل آمده است، [1]فرقى نيز ميان حضور اينان در صحنه جنگ همراه سپاه و عدم حضور آنان نيست.

در حديث ديگرى، حضرت صادق (ع) از پيامبر گرامى اسلام (ص) نقل مى‌كند كه آن حضرت از كشتن زنان و كودكان نهى نمود، مگر آن كه آنان نيز بجنگند و اگر جنگ نيز كردند تا ممكن است و اشكالى در روند دفاع پديد نمى‌آيد بايد دست نگه داشت. [2]در روايت مالك بن اعين آمده است كه:

حضرت امير در جنگ صفين براى سپاهيان سخنرانى كرد و آنان را به دفاع تحريك نمود و سفارش‌هاى لازم را بيان نمود؛ از جمله فرمود:

با اذيت خود هيچ زنى را هيجان زده نكنيد، هرچند به آبروى شما لطمه مى‌زنند و فرمانروايان و نيكان شما را ناسزا مى‌گويند. . . ما دستور داشتيم كه از تعرض به آنان در آن زمان كه مشرك بودند خوددارى كنيم (تا چه رسد الان كه مسلمان‌اند) و اگر مردى متعرض زنان مى‌شد، خودش و نسل او مورد سرزنش قرار مى‌گرفت. [3]

البته آنچه گفته شد، مربوط به شرايط عادى و عدم اضطرار است، امّا اگر دفع تجاوز متجاوزان متوقف بر صدمه زدن به غير نظاميان و ضربه زدن به منافع اشغالگران باشد، فقه اجازۀ انجام اين گونه اقدامات را مى‌دهد ولو باعث كشته شدن غير نظاميان گردد. صاحب منهاج الصالحين بعد از آن كه ريختن سم در شهرهاى مشركين-كه سبب كشته شدن و ضربه زدن به عموم مردم مى‌شود-را حرام مى‌شمارد، مى‌نويسد:

آرى اگر مصلحت عامى اين كار را ايجاب كند، مثل آن كه دفاع يا پيروزى در جنگ متوقف بر آن باشد، جايز است. [4]