بعد از اينكه حضرت ابراهيم عليه السلام از خداوند فرزند صالح و شايسته درخواست كرد و عرض كرد: (رَبِّ هَبْ لِي مِنَ اَلصّالِحِينَ‌، فَبَشَّرْناهُ بِغُلامٍ حَلِيمٍ‌؛[1]بارالها مرا فرزند صالحى كه از بندگان شايسته تو باشد عطا فرما، پس مژدۀ پسر بردبار به او داديم.) در پى اين دعاء خداوند در دوران 99 سالگى اسماعيل را كه از اجداد پيامبر اكرم مى‌باشد از همسرش هاجر به ابراهيم عنايت كرد و در سن 112 سالگى اسحق را كه جّد انبيا بنى اسرائيل است، از خانم ديگرش به نام ساره كه پيغمبر زاده و دختر خاله حضرت بود به وى عطا كرد.[2] و اين بعد از آن بود كه بر حسب عادت از اولاد مأيوس شده بود يا اينكه قبلاً از خداوند خواسته بود كه به او فرزند شايسته و خَلَفِ صالح عنايت فرمايد، لذا حمد و شكرِ نعمتِ الهى را به جاى آورد و اظهار داشت خداوند دعاى بندگان را اگر چه به طول انجامد، و مأيوس شوند، اجابت مى‌فرمايد و بعيد نيست كه سميع بمعنى مجيب باشد مانند «سَمِعَ اللّهُ لِمَنْ حَمِدَهُ‌» خداوند ستايش ستايشگران و دعاى دعا كنندگان را اجابت مى‌كند و بى جواب نما گذارد و هر وقت مصلحت بداند حاجت حاجتمندان را بر آورده مى‌كند و كسانى كه اولاد دار نمى‌شوند نبايد از لطف و رحمت خدا مأيوس شوند بلكه مانند ابراهيم خليل با دل پاك و اطمينان به رحمانيت خداوند، دست به دعا و نيايش بردارند و آنچه را صلاح آنها در آن است بخواهند حتى فرزند هم اگر خواستند بگويند فرزند صالح و شايسته عطا كن كه ابراهيم عليه السلام چنين كرد و خداوند در جوابش فرمود: (وَ بَشَّرْناهُ بِإِسْحاقَ نَبِيًّا مِنَ اَلصّالِحِينَ‌؛ او را بشارت داديم به اسحاق كه پيامبرى از صالحين بود) و در باره اسماعيل مى‌فرمايد:

(فَبَشَّرْناهُ بِغُلامٍ حَلِيمٍ‌»؛ او را به پسرى بردبار بشارت داديم) كه در مورد امر

[1]- صافات / 100 و 101.

[2]- ابوعلى فضل بن حسن طبرسى، مجمع البيان، ج 6، پيشين، ص 319، تفسير جاويد ج 4 ص 551.