(وَ تُبْ عَلَيْنا إِنَّكَ أَنْتَ اَلتَّوّابُ اَلرَّحِيمُ‌) در اين دعا حضرت از خداوند درخواست پذيرش توبه مى‌نمايند كه حالت توجه و بازگشت به خداست و لازم نيست توبه از معاصى باشد چون آنها معصوم و نبّى بودند و توبه آنها مى‌تواند در مورد ترك اَوْلى باشد و يا بعنوان «حَسَناتُ الْأَبْرارِ سَيّئاتُ المُقَرّبين»، چون كه مقرّبين درگاهِ قربِ الهى خوبيهاى نيكان را براى خود بدى مى‌دانند.

(رَبَّنا وَ اِبْعَثْ فِيهِمْ رَسُولاً مِنْهُمْ يَتْلُوا عَلَيْهِمْ آياتِكَ وَ يُعَلِّمُهُمُ اَلْكِتابَ وَ اَلْحِكْمَةَ وَ يُزَكِّيهِمْ إِنَّكَ أَنْتَ اَلْعَزِيزُ اَلْحَكِيمُ‌؛[1]پروردگارا! در ميان آنها پيامبرى از خودشان مبعوث كن، تا آيات تو را بر آنها بخواند و آنها را كتاب و حكمت بياموزد و پاكيزه كن. زيرا تو توانا و حكيمى (وبر اين كار قادرى) در دو آيه فوق ابراهيم و اسماعيل عليه السلام تقاضاى ظهور پيامبر اسلام را مى‌كنند و سه هدف براى بعثت پيامبر اسلام بيان مى‌نمايند.)

1 - نخست تلاوت آيات خدا بر مردم كه اين جمله اشاره به بيدارسازى انديشه‌ها در پرتو آيات جذّاب الهى است كه از مجراى وحى بر قلب پيامبر نازل مى‌گردد وارواح خفته را بيدار مى‌كند.

2 - سپس تعليم كتاب و حكمت را هدف دوم بر مى‌شمرد چرا كه تا آگاهى حاصل نشود تربيت و پرورش حاصل نمى‌شود و آموزش كتاب آسمانى و حكمت (علوم و اَسرارِ احكام و سخنان بى عيب و نقص) مقدمه تربيت مى‌باشد.

3 - آخرين هدف را مسئلۀ «تزكيه» بيان مى‌دارد كه در لغت به معنى نمو و رشد دادن و به معنى پاكسازى آمده است و به اين تربيت تكامل وجود انسان در دو جنبۀ «علم و عمل» به عنوان هدف نهائى بعثت پيامبر، معرفى شده است زيرا نيمى از شخصيّت ما را عقل و خرد و نيمى را «غرائز و اميال» تشكيل مى‌دهد به همين دليل ما به همان اندازه كه نيازمند به «تعليم» هستيم نياز به «تربيت» داريم هم خرد و

[1]- بقره / 129