انديشه بايد تعالى يابد و هم غرائز درونى ما به سوى هدف صحيحى راهنمائى شوند. لذا پيامبران هم معلمند، هم مربى، هم آموزش دهنده‌اندو هم پرورش دهنده.

درخواست امنيت و يكتاپرستى

(وَ إِذْ قالَ إِبْراهِيمُ رَبِّ اِجْعَلْ هَذَا اَلْبَلَدَ آمِناً وَ اُجْنُبْنِي وَ بَنِيَّ أَنْ نَعْبُدَ اَلْأَصْنامَ‌؛ ياد آور وقتى كه ابراهيم عرض كرد پروردگارا! اين شهر (مكه) را مكان امن و امان قرار ده و من و فرزندانم را از پرستش بتان دور دار.)[1]

مرحوم آيت اللّه ايزدى امام جمعۀ فقيد نجف آباد، در درس تفسير مى‌فرمودند: اين دعاى ابراهيم عليه السلام ظاهراً بعد از دعاى قبلى اوست در سوره بقره كه از خداوند خواست مكه را شهر و آباد و با امنيّت قرار دهد (رَبِّ اِجْعَلْ هذا بَلَداً آمِناً)[2] و در اين دعا بعد از اينكه به دعاى حضرت ابراهيم، سرزمين مكه آباد شد، عرض مى‌كند، خدايا اين آبادى را امنيّت بخش (وَ اُجْنُبْنِي وَ بَنِيَّ أَنْ نَعْبُدَ اَلْأَصْنامَ‌) و من و فرزندانم را از پرستش بتها بر حذر دار.

از روايت مرحوم عياشى[3] از امام صادق عليه السلام استفاده مى‌شود مقصود از اين دعا اولاد اسماعيل عليه السلام هستند و منظور آن حضرت فرزندانى بودند كه بايد به مقام نبّوت و امامت برسند چون حضرت مى‌دانست اين مقام به كسى مى‌رسد كه هرگز در مقابل بت سجده نكرده باشد و از خدا طلب نمود كه به لطف خود قابلّيت ايشان را براى اين مقام حفظ فرمايد و مؤيد اين معنى اينكه حضرت در دعا ابتدا به نفس شريف خويش نمود با اينكه به عنايت الهى معصوم بود «و از پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم نقل شده كه دعاى آن حضرت (ابراهيم) به من و برادرم على عليه السلام منتهى شد و من و او هرگز

[1]- ابراهيم / 34

[2]- بقره / 126

[3]- محمد ابن مسعود، تفسير العياشى، ج 1، پيشين، ص 231.